Anne

Zo word je helemaal gek van het werk, zo ben je aan het knoeien met die leuke websitesoftware die je ooit nog eens zou uitzoeken. Toegegeven: het is leuk. En het opent perspectieven. Want al die losse schrijverijen, flodders en frutsels kun je nu toch maar mooi ergens kwijt. Blijft er toch nog iets achter voor het nageslacht. Ook als die eerste roman er nooit komt.

Arme Anne. Ze ligt nu al drie jaar “op de plank”, voor driekwart af. Ik heb net weer een NaNoWriMo voorbij laten gaan. Weer een kans verkeken om verder te gaan met het manuscript. En al die andere schrijvers, die schrijven zich helemaal een muisarm. Hoe doen ze dat toch? We hebben toch allemaal honderduizend andere dingen te doen op een dag? Hoe schrijven zij 50.000 woorden in één maand zonder gezin, bedrijf, familie of vrienden te laten verslonzen? Stiekem ben ik natuurlijk hartstikke jaloers. Want ik wil ook… ik wil ook tot diep in de nacht achter de laptop. Ik wil ook liters koffie. Ik wil ook meedoen aan wordwars, ik wil ook opbeurende woorden krijgen van medeschrijvers. Ik wil ook een probleem met mijn plot en een writersblock. Ik wil ook de “Shovel of Death”. En ik wil mijn boek af. Ik wil het laten lezen aan anderen, want “het wordt zo mooi”.

Maar ja, als ik dat wil, dan moet ik het doen. Kom op lot, november mag dan voorbij zijn, schrijven kun je altijd.